တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် ၁၉၃၀ ပြည့်နှစ် မေလ ၃၀ ရက်နေ့တွင် ရန်ကုန်မြို့၌ စတင်ပေါ်ပေါက်ခဲ့သည်။ စတင်တည်ထောင်သူများမှာ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှ ကျောင်းသားဟောင်းများနှင့် လူငယ်မျိုးချစ်များ ဖြစ်ကြသည်။ အဓိက ဦးဆောင်သူမှာ သခင်ဘသောင်း ဖြစ်သည်။ အသင်း၏ အမည်ကို "တို့ဗမာ" ဟု ပေးရခြင်းမှာ မြန်မာလူမျိုးတို့၏ ဇာတိမာန်ကို နိုးကြားစေရန်နှင့် "မြန်မာပြည်သည် တို့ပြည်" ဟူသော သဘောကို ဖော်ဆောင်ရန် ဖြစ်သည်။ အသင်းဝင်များသည် မိမိတို့၏ အမည်ရှေ့တွင် "သခင်" တပ်ခေါ်ကြသည်။ ထိုခေတ်က အင်္ဂလိပ်များကို "သခင်" (Master) ဟု ခေါ်ဝေါ်နေရခြင်းကို ဆန့်ကျင်ပြီး မြန်မာပြည်၏ အရှင်သခင်သည် မြန်မာများသာ ဖြစ်သည်ဟု ကြွေးကြော်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤလှုပ်ရှားမှုကို "သခင်လှုပ်ရှားမှု" ဟုလည်း ခေါ်သည်။
တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ အဓိက ကြွေးကြော်သံမှာ "ဗမာပြည်သည် တို့ပြည်၊ ဗမာစာသည် တို့စာ၊ ဗမာစကားသည် တို့စကား" ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် "တို့ဗမာသီချင်း" ကို ရေးစပ်သီဆိုကြသည်။ ရေးစပ်သူမှာ ဝိုင်အမ်ဘီ ဆရာတင် ဖြစ်သည်။ ဤသီချင်းသည် နောင်တွင် နိုင်ငံတော်သီချင်း၏ အခြေခံ ဖြစ်လာသည်။ အသင်း၏ အလံမှာ အဝါ၊ အစိမ်း၊ အနီ သုံးရောင်ခြယ် ဖြစ်ပြီး အလယ်တွင် ဒေါင်းရုပ် ပါရှိသည်။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် ယခင်ရှိခဲ့သော ဂျီစီဘီအေ (GCBA) ကဲ့သို့သော အသင်းအဖွဲ့များနှင့် မတူညီပေ။ GCBA သည် လူကြီးလူကောင်းဆန်ပြီး ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကို ဦးစားပေးသည်။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် လူငယ်ဆန်သည်၊ တော်လှန်ရေးဆန်သည်၊ လွတ်လပ်ရေးကို တိုက်ယူမှရမည်ဟု ယုံကြည်သည်။ သူတို့သည် လမ်းပေါ်ထွက် ဆန္ဒပြရန်၊ ထောင်ကျခံရန် ဝန်မလေးကြပေ။
၁၉၃၀ ပြည့်လွန်နှစ်များ အစောပိုင်းတွင် သခင်များသည် စာပေဟောပြောပွဲများ၊ ညဈေးတန်းများတွင် စာရွက်စာတမ်း ဖြန့်ဝေခြင်းများဖြင့် လူထုကို စည်းရုံးသည်။ ၁၉၃၃ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယအကြိမ် ညီလာခံကို ကျင်းပပြီး အသင်းကို "အစည်းအရုံး" (Asay-ayone/Union) အဖြစ် ပြောင်းလဲဖွဲ့စည်းသည်။ ၁၉၃၅ ခုနှစ်တွင် ကိုအောင်ဆန်း၊ ကိုနု၊ ကိုသိန်းဖေ (သခင်သိန်းဖေမြင့်) စသော တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ခေါင်းဆောင်များ ဝင်ရောက်လာသောအခါ အစည်းအရုံးသည် ပိုမို အားကောင်းလာသည်။ ၁၉၃၆ ခုနှစ် ကျောင်းသားသပိတ်အပြီးတွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် ကျောင်းသားထုနှင့် ပိုမိုနီးစပ်လာသည်။
၁၉၃၈ ခုနှစ်တွင် ဖြစ်ပွားသော "၁၃၀၀ ပြည့် အရေးတော်ပုံ" သည် တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ အထွတ်အထိပ် ကာလဖြစ်သည်။ ရေနံမြေ အလုပ်သမားသပိတ်ကြီးကို သခင်ဖိုးလှကြီးတို့ ဦးဆောင်သည်။ ရန်ကုန်မှ သခင်ခေါင်းဆောင်များက သပိတ်စခန်းများသို့ သွားရောက်အားပေးသည်။ မန္တလေးတွင် အာဇာနည် ၁၇ ဦး ကျဆုံးသည်။ ရန်ကုန်တွင် ကျောင်းသားခေါင်းဆောင် ဗိုလ်အောင်ကျော် ကျဆုံးသည်။ ဤဖြစ်ရပ်များတွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံးက ရှေ့တန်းမှ ပါဝင်ခဲ့သည်။ ထိုကာလတွင် အစည်းအရုံးအတွင်း၌ လက်ဝဲဝါဒ (ဆိုရှယ်လစ်၊ ကွန်မြူနစ်) လွှမ်းမိုးမှုများ စတင်လာသည်။ သခင်စိုး၊ သခင်သန်းထွန်း၊ သခင်ဗဟိန်းတို့သည် ကွန်မြူနစ်စာပေများကို ဖြန့်ချိသည်။
၁၉၃၉ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယကမ္ဘာစစ် ဖြစ်လာသောအခါ တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် နိုင်ငံရေးအခွင့်အရေးကို အသုံးချရန် ကြိုးစားသည်။ ဒေါက်တာဘမော်၏ ဆင်းရဲသားပါတီနှင့် ပေါင်းပြီး "ဗမာထွက်ရပ်ဂိုဏ်း" (Freedom Bloc) ကို ဖွဲ့စည်းသည်။ ဗြိတိသျှအစိုးရက သခင်ခေါင်းဆောင်များကို ဖမ်းဆီးသည်။ သခင်အောင်ဆန်းနှင့် သခင်လူငယ်များသည် ပြည်ပသို့ ထွက်ခွာပြီး စစ်ပညာသင်ယူကြသည်။ ဤမှတစ်ဆင့် ရဲဘော်သုံးကျိပ်နှင့် BIA ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ဂျပန်ခေတ်တွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံးဟူ၍ မရှိတော့ဘဲ "မဟာဗမာအစည်းအရုံး" ပေါ်လာသည်။
စစ်ပြီးခေတ်တွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံးဟူသော အမည်ဖြင့် ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းခြင်း မရှိတော့ဘဲ ဖဆပလ (AFPFL) အဖြစ် ပုံစံပြောင်းသွားသည်။ သို့သော် ဖဆပလကို ဦးဆောင်သူများမှာ သခင်ဟောင်းများ (ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း၊ ဦးနု၊ သခင်သန်းထွန်း) ပင်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် နိုင်ငံရေးပါတီ တစ်ခုတည်းမဟုတ်ဘဲ ခေတ်တစ်ခေတ်ကို ကိုယ်စားပြုသော၊ ခေါင်းဆောင်များကို မွေးထုတ်ပေးသော "နိုင်ငံရေးတက္ကသိုလ်ကြီး" သဖွယ် ဖြစ်ခဲ့သည်။ မြန်မာ့လွတ်လပ်ရေးကို အရယူပေးခဲ့သော အဓိက မောင်းနှင်အားမှာ တို့ဗမာအစည်းအရုံးပင် ဖြစ်သည်ဟု သမိုင်းပညာရှင်များက တညီတညွတ်တည်း လက်ခံထားကြသည်။
တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ အဓိက ကြွေးကြော်သံမှာ "ဗမာပြည်သည် တို့ပြည်၊ ဗမာစာသည် တို့စာ၊ ဗမာစကားသည် တို့စကား" ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် "တို့ဗမာသီချင်း" ကို ရေးစပ်သီဆိုကြသည်။ ရေးစပ်သူမှာ ဝိုင်အမ်ဘီ ဆရာတင် ဖြစ်သည်။ ဤသီချင်းသည် နောင်တွင် နိုင်ငံတော်သီချင်း၏ အခြေခံ ဖြစ်လာသည်။ အသင်း၏ အလံမှာ အဝါ၊ အစိမ်း၊ အနီ သုံးရောင်ခြယ် ဖြစ်ပြီး အလယ်တွင် ဒေါင်းရုပ် ပါရှိသည်။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် ယခင်ရှိခဲ့သော ဂျီစီဘီအေ (GCBA) ကဲ့သို့သော အသင်းအဖွဲ့များနှင့် မတူညီပေ။ GCBA သည် လူကြီးလူကောင်းဆန်ပြီး ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကို ဦးစားပေးသည်။ တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် လူငယ်ဆန်သည်၊ တော်လှန်ရေးဆန်သည်၊ လွတ်လပ်ရေးကို တိုက်ယူမှရမည်ဟု ယုံကြည်သည်။ သူတို့သည် လမ်းပေါ်ထွက် ဆန္ဒပြရန်၊ ထောင်ကျခံရန် ဝန်မလေးကြပေ။
၁၉၃၀ ပြည့်လွန်နှစ်များ အစောပိုင်းတွင် သခင်များသည် စာပေဟောပြောပွဲများ၊ ညဈေးတန်းများတွင် စာရွက်စာတမ်း ဖြန့်ဝေခြင်းများဖြင့် လူထုကို စည်းရုံးသည်။ ၁၉၃၃ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယအကြိမ် ညီလာခံကို ကျင်းပပြီး အသင်းကို "အစည်းအရုံး" (Asay-ayone/Union) အဖြစ် ပြောင်းလဲဖွဲ့စည်းသည်။ ၁၉၃၅ ခုနှစ်တွင် ကိုအောင်ဆန်း၊ ကိုနု၊ ကိုသိန်းဖေ (သခင်သိန်းဖေမြင့်) စသော တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ခေါင်းဆောင်များ ဝင်ရောက်လာသောအခါ အစည်းအရုံးသည် ပိုမို အားကောင်းလာသည်။ ၁၉၃၆ ခုနှစ် ကျောင်းသားသပိတ်အပြီးတွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် ကျောင်းသားထုနှင့် ပိုမိုနီးစပ်လာသည်။
၁၉၃၈ ခုနှစ်တွင် ဖြစ်ပွားသော "၁၃၀၀ ပြည့် အရေးတော်ပုံ" သည် တို့ဗမာအစည်းအရုံး၏ အထွတ်အထိပ် ကာလဖြစ်သည်။ ရေနံမြေ အလုပ်သမားသပိတ်ကြီးကို သခင်ဖိုးလှကြီးတို့ ဦးဆောင်သည်။ ရန်ကုန်မှ သခင်ခေါင်းဆောင်များက သပိတ်စခန်းများသို့ သွားရောက်အားပေးသည်။ မန္တလေးတွင် အာဇာနည် ၁၇ ဦး ကျဆုံးသည်။ ရန်ကုန်တွင် ကျောင်းသားခေါင်းဆောင် ဗိုလ်အောင်ကျော် ကျဆုံးသည်။ ဤဖြစ်ရပ်များတွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံးက ရှေ့တန်းမှ ပါဝင်ခဲ့သည်။ ထိုကာလတွင် အစည်းအရုံးအတွင်း၌ လက်ဝဲဝါဒ (ဆိုရှယ်လစ်၊ ကွန်မြူနစ်) လွှမ်းမိုးမှုများ စတင်လာသည်။ သခင်စိုး၊ သခင်သန်းထွန်း၊ သခင်ဗဟိန်းတို့သည် ကွန်မြူနစ်စာပေများကို ဖြန့်ချိသည်။
၁၉၃၉ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယကမ္ဘာစစ် ဖြစ်လာသောအခါ တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် နိုင်ငံရေးအခွင့်အရေးကို အသုံးချရန် ကြိုးစားသည်။ ဒေါက်တာဘမော်၏ ဆင်းရဲသားပါတီနှင့် ပေါင်းပြီး "ဗမာထွက်ရပ်ဂိုဏ်း" (Freedom Bloc) ကို ဖွဲ့စည်းသည်။ ဗြိတိသျှအစိုးရက သခင်ခေါင်းဆောင်များကို ဖမ်းဆီးသည်။ သခင်အောင်ဆန်းနှင့် သခင်လူငယ်များသည် ပြည်ပသို့ ထွက်ခွာပြီး စစ်ပညာသင်ယူကြသည်။ ဤမှတစ်ဆင့် ရဲဘော်သုံးကျိပ်နှင့် BIA ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ဂျပန်ခေတ်တွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံးဟူ၍ မရှိတော့ဘဲ "မဟာဗမာအစည်းအရုံး" ပေါ်လာသည်။
စစ်ပြီးခေတ်တွင် တို့ဗမာအစည်းအရုံးဟူသော အမည်ဖြင့် ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းခြင်း မရှိတော့ဘဲ ဖဆပလ (AFPFL) အဖြစ် ပုံစံပြောင်းသွားသည်။ သို့သော် ဖဆပလကို ဦးဆောင်သူများမှာ သခင်ဟောင်းများ (ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း၊ ဦးနု၊ သခင်သန်းထွန်း) ပင်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် တို့ဗမာအစည်းအရုံးသည် နိုင်ငံရေးပါတီ တစ်ခုတည်းမဟုတ်ဘဲ ခေတ်တစ်ခေတ်ကို ကိုယ်စားပြုသော၊ ခေါင်းဆောင်များကို မွေးထုတ်ပေးသော "နိုင်ငံရေးတက္ကသိုလ်ကြီး" သဖွယ် ဖြစ်ခဲ့သည်။ မြန်မာ့လွတ်လပ်ရေးကို အရယူပေးခဲ့သော အဓိက မောင်းနှင်အားမှာ တို့ဗမာအစည်းအရုံးပင် ဖြစ်သည်ဟု သမိုင်းပညာရှင်များက တညီတညွတ်တည်း လက်ခံထားကြသည်။
Comments
Post a Comment